Vorige week zat ik naast een man die piano speelde. Hij speelde prachtig. Maar het was nog niet volmaakt. Toen ik naast hem zat en luisterde en onder de indruk was en meeleefde ging die man nog interessanter spelen. Hij leek opeens met zijn gehele lichaam te gaan spelen. Hij maakte als het ware vuisten bij de krachtiger stukken die hij speelde en bij de tedere stukjes wiebelde hij wazig glimlachend op en neer op zijn stoel.
Als je beweegt tijdens het piano spelen, beinvloedt dat je spel.
Als je snel en ritmisch wilt spelen, helpt het vaak om je VOETEN en BENEN mee te bewegen. Sommige jazzpianisten zie je niet alleen de maat stampen met hun voeten, maar soms zelfs het dubbele tempo, zodat ze daarbij tussenslagjes maken met hun voeten tijdens het piano spelen. Dit maakt dat ze de structuur en het ritme van hun spel ook in de snellere passages kunnen behouden en bovendien verfraait het hun pedalenwerk, want als je snel speelt, moet je ook je pedaal sneller wisselen, anders worden die snelle, ritmische, toontjes al snel vermalen tot een lelijke brij.
Een andere lichamelijke ondersteuning van je spel, is met je GEZICHT werken. Je kunt gaan glimlachen of je wenkbrauwen gaan optrekken als je een teer liedje speelt, je kunt gaan fronsen of wild met je hoofd heen en weer gaan schudden als je bombastische passages speelt, je kunt eventjes over je schouder naar je publiek kijken, als je een melodie speelt, die iets vragends heeft, naar jouw smaak.
In klassieke piano-opleidingen leren leerlingen soms spelen volgens de Parijse methode, wat wil zeggen dat ze hun polsen iedere twee maten op moeten tillen en hoog moeten houden en dan weer twee maten laag moeten houden bij het piano spelen, zodat ze een glooiende beweging ontwikkelen tijdens het spelen. Doordat de POLSEN en daarmee de ELLEBOGEN en ARMEN verplicht soepel worden gehouden met deze polsentruc, wordt vanzelf hun spel soepel. Zo streng zijn om een dergelijke polsbeweging verplicht te stellen past niet bij mijn vrije invalshoek, want het uiten van je gevoel bij je spel, het opgaan in het luisteren ernaar en het genieten ervan staan op nummer 1, dus niet het angstig denken aan of je je polsen wel op tijd hebt opgetild, maar dat het maken van dergelijke armbewegingen van invloed is op de wijze waarop je de muziek vertolkt, is wel zeker.
Ik denk, als immer, meer in termen van tips. Door gewoon bewust aandacht aan de BEWEGINGEN van je lichaam te besteden tijdens het spelen, bewegingen die je spel vermogen te ondersteunen in de richting die jij wenst, bijvoorbeeld ritmisch, teder, dynamisch of melancholisch, enzovoort, zal je spel en vooral de vertolking daarvan verbeteren.
Het is fijn als je je GEVOEL met behulp van de BEWEGINGEN van je GEHELE LICHAAM kunt uiten tijdens het piano spelen, want bewegen tijdens je spel helpt om er wat mooiers van te maken, om je spel op te zwepen, om het te verfijnen, om je als pianist meer in te leven in de muzikale boodschap die je tot expressie wilt brengen en voor het publiek, om nog fijner mee te leven met het verhaal dat de pianist met zijn spel vertelt en voor jullie allebei, om nog meer SAMENHEID te ervaren bij het maken van en luisteren naar de muziek.