Bijvoorbeeld, My Way met begintoonaard C (na de schuine streep zijn bastonen):
And [C/C] now the end is [C/B] near and so I [C/Bes] face the final [A7/A] curtain My [Dm/D] friend I'll say it [Dm/C] clear I'll state my [G7/B] case of [G7/G] which I'm [C] certain…Klik om de eerste maten van My Way te horen.
Een 'baslijntje' hoeft niet in de lage bas gespeeld te worden; het kan ook in het middengebied of zelfs hoger. Het klinkt aangenaam en is gemakkelijk te doen.
Hier is de bas genoteerd door hem achter de schuine streep te zetten, de meest gebruikte methode in songbooks. Tenminste, als ze het vermelden, wat vaak niet het geval is. Ze schrijven dan bijvoorbeeld:
And [C] now the end is [Em] near and so I [C7] face the final [A7] curtain My [Dm] friend I'll say it [F] clear I'll state my [G7] case of which I'm [C] certain…Als je een lied een jaar niet gespeeld hebt, maar je ziet de tekst en akkoorden voor je, dan is het wel handig als je een aanduiding van mogelijke baslijntjes erbij hebt gezet. Notenschrift daarvoor is overdreven; we zijn immers aan het improviseren. Ik heb goede ervaring met de volgende notatiewijze:
(bas afzakken c…a): And [C] now the end is near and so I face the final [A7] curtain (bas afzakken d…g): My [Dm] friend I'll say it clear I'll state my [G7] case of which I'm [C] certain…
Door vanuit C te beginnen met de volgende chromatische toonreeks: c, c#, d, d#, e, f, f#, g en dan achtereenvolgens akkoorden te nemen waar die tonen inzitten. In het 1e akkoord moet toon c zitten; dat kan akkoord C zijn. In het 2e akkoord moet toon c# zitten; dat kan A7 zijn, enz. Dit kan bijvoorbeeld resulteren in het akkoordenschema: C A7 Dm Cdim Em F D7 G7. Het akkoordenschema heeft dus in zich een verborgen chromatisch oplopertje van 7 tonen, waar de improvisator zijn voordeel mee kan doen.
Het ligt voor de hand dat i.p.v. het chromatische oplopertje uit het voorbeeld ook een toonladder gebruikt had kunnen worden, of een ander melodietje, mits het een bevattelijke structuur heeft.
Het is daar een welkome afwisseling, omdat het leuk klinkt en
bovendien gemakkelijker is dan iedere keer het akkoord en de bas raak
te moeten treffen terwijl ze ver uiteen liggen. Deze baslijntjes hebben
meer dan 1 toon per maat en doen een beetje denken aan een ritmische
hoempa. Ze zijn gemakkelijk à l'improviste te maken omdat alleen de
laatste toon belangrijk is. Die moet harmoniëren met het akkoord waar
hij naar toe leidt, zeg maar dat de laatste toon van het baslijntje een toon
moet zijn van het akkoord van dat moment. De andere tonen van het
baslijntje komen er minder op aan.
Klik om Cake Walkers from home te horen.